Bir zamanlar, uzak bir ormanda, büyülü bir çam ağacı yaşarmış. Diğer ağaçlardan farklıydı, çünkü o, gelecekte ne olacağını ve ne tür bir kaderi olduğunu önceden görebiliyordu. Bu özelliği sayesinde, çam ağacı diğer ağaçlardan daha bilgeydi, ancak aynı zamanda gelecek hakkında endişe duyuyordu.
Bir gün, ormanın diğer ağaçlarından gelen baharın gelişini kutlayan neşeli şarkıları duydu. Rüzgarın hafif esintisiyle yaprakları dans ederken, çiçeklerin güzellikleri ormanı süslüyordu. Ancak çam ağacı, içinde bir huzursuzluk hissediyordu. Diğer ağaçlar gibi çiçekler açmıyordu ve onun yaprakları hep yeşildi. Bu yüzden baharı hissetmekten yoksun kalmıştı.
Bir gün, ormanda dolaşan bir grup çoban gelmiş ve çam ağacını kesmeye karar vermiş. Ağacın büyülü ve düşünceli görünümünden etkilenmişlerdi ve onu bir sarayın salonunda süslemek istiyorlardı. Çam ağacı, içten içe korkuyordu, çünkü geleceğini görebiliyordu ve sarayın salonunda sonunun ne olduğunu biliyordu. Ancak kaderine boyun eğdi ve sessizce kesilmeyi bekledi.
Saraya götürülen çam ağacı, ilk başlarda büyülü bir atmosferin içindeydi. Işıltılı mumlar ve renkli süslemelerle donatılmış bir ortamda yer alıyordu. Ancak zamanla, güzellikleri solmaya başladı ve parlak ışıltıları söndü. Ağaç, kendini özlemle eski ormanına dönerken buldu.
Yılbaşı gecesi, çam ağacı neşeyle ışıl ışıl parlayan ağaçları gördü. Onlar, mutlu çocukların ve ailelerin etrafında coşkuyla dans ediyorlardı. Çam ağacı, ne kadar da özlemle orada olmak istediğini hissetti. Ancak içten içe, gerçek mutluluğun dışarıdan değil, içeriden geldiğini biliyordu.
Birdenbire, gece yarısı bir melek belirdi ve çam ağacına dokundu. Melek, ona şöyle dedi: “Gerçek mutluluğu bulmak için içine bak, çam ağacı. Cömertçe dallarını paylaşmak ve sevgi dolu bir kalple çevrende olanları görmek, seni gerçek huzura kavuşturacaktır.”
Çam ağacı, meleğin sözlerini kalbinde duydu ve anlamaya başladı. Artık dışarıdan gelecek güzelliklerin geçiciliğini kavramıştı. Gerçek mutluluğun, içten gelen sevgi ve paylaşım olduğunu anlamıştı.
Ertesi sabah, çam ağacı, kendi iradesiyle köklerini sağlam bir şekilde toprağa gömmeye karar verdi. Artık gerçek mutluluğun, içinde olduğunu hissetti. Ormanda güzel sesleri, rüzgarın dansını ve doğanın büyülü atmosferini doya doya yaşadı.
Ve böylece, “Çam Ağacı” masalı, gerçek mutluluğun içten gelerek paylaşımda ve sevgide yattığını anlatan dokunaklı bir hikaye olmuştu. Masal, zaman içinde unutulmaz kalmış ve insanlara içsel huzuru ve gerçek mutluluğu bulmanın önemini hatırlatmaya devam etmişti.
