Bir varmış, bir yokmuş…. Tüm hayvanların adil ve uyum içinde yaşadığı büyük bir ormanda, düzeni sağlayan her daim ormanın güçlü kralı Aslan’mış. Biri haksızlığa uğradığında Aslan’a gider, güçlü Aslan zalimlere cezasını verirmiş. Ormanın düzenini sağlar, ormanı korumak için bazen birilerini üzmesi gerekirmiş. İşte öyle bir gün masum küçük yılanların yuvasını yıkan Yaban Domuzu’nu iyice bir haşlamış. Başka bir zaman kocaman boynuzlarıyla tüm ormana ve ağaçlara zarar veren Yaban Öküzü ‘ne vermiş dersini. Onu hiç dinlemeyen ve sürekli ormanın huzurunu kaçıran Hain Eşek de Aslan’ın adaletinden almış payını… 

Günlerden bir gün güçlü Aslan artık yaşlandığını fark etmiş. Büyük Orman’ın kralı, yılların yorgunluğu ve hastalığıyla mağarasının önünde uzanmış dinleniyormuş. Gözleri yarı kapalı, nefesi zar zor nefes alıp veriyormuş. Bir zamanlar ormanın en güçlüsü olarak bilinse de, şimdi yaşlı ve güçsüzmüş.

Ormanda yaşayan bazı hayvanlar, bu durumu fırsat bilip yanına gelmişler. Artık Aslan’ın gücünün kalmadığını fark etmişler. Her biri ormanın güçlü kralından kurtulmak hatta belki de onun yerini almak için hevesliymiş. 

Önce Yaban Domuzu gelmiş. Koca keserleriyle Aslan’ın yanına yaklaşmış ve iri yarı aslanı hafifçe dürtmüş. Aslan hiç tepki vermemiş.

Sonra Yaban Öküzü gelmiş. Boynuzlarıyla Aslan’ın sırtına dokunmuş. Fakat Aslan hâlâ aynı yerde, bitkin bir şekilde yatıyormuş. Olanların farkındaymış ama kalkacak mecali kendinde bulamamış

Bu olanları uzaktan izleyen Eşek, Aslan’ın ses etmediğini görünce “Artık korkulacak bir şey yok” demiş kendi kendine. Yavaşça Aslan’ın yanına yaklaşmış, kuyruğunu havaya kaldırmış ve arka ayaklarıyla Aslan’a bir çifte indirmiş.

Aslan bu hareketle derinden sarsılmış. İçinden “İşte, bu çifte acı,” diye söylenmiş. Hem canı acımış hem de yüreği! 

Bir süre sonra biraz gücünü toplamış ve son bir kez tüm ormana seslenmeye karar vermiş: “Korkaklar, ancak güçsüz ve hasta birini küçümserler. Unutmayın, bir zamanlar ben de genç ve güçlüydüm. Her canlı yaşlanacak, her güç zayıflayacaktır. Fakat gerçek değer, yalnızca güçte değil, saygı ve iyilikte yatar.” demiş.

Ormanda yaşayan hayvanlar, Aslan’ın bu son sözlerini duyduklarında utanmışlar ve aslında kral olmanın değil, bilge ve adaletli oldukları için saygı görmek gerektiğini anlamışlar.

Ve böylece, Aslan’ın bu son dersi tüm ormanı sarsmış. Hayvanlar, güç ve kuvvetin geçici olduğunu, ancak saygı ve iyiliğin sonsuz olduğunu öğrenmişler.