Bir Dahi masalı: Ben Albert Einstein

Merhaba… Benim adım Albert ve bu benim masalım ama bugüne kadar bildiğin masallar gibi değil, bu daha gerçek hatta çok gerçek!

Annemin, beni kucağına oturtup saatlerce bazı kelimeleri söyletmeye çalıştığını hatırlıyorum ama nafile! En sonunda bir şeyler söylemeye başladığımda ise kimseni beni anlamaması çok tuhaftı. Bir süre böyle devam etti.

Ben konuşma şeklimi seviyordum aslına bakarsanız, ama yine de kelimeleri kendi kafamdan uydurarak söylediğim için bana kızdılar. 

Her şeyi kendime özgü şekilde ve kendi zamanlamama göre yapıyordum ve bu durumda bana göre bir gariplik yoktu ama çevremdeki hiç kimse benimle aynı fikirde değildi.  Bu yüzden bazen konuşurken her bir kelime içimden defalarca tekrar eder, dudaklarımı sessizce oynatır ve tam bir cümleyi doğru şekilde söyleyene kadar önce kendi kendime fısıldardım. Açıkçası bu durum bir hayli zordu, kendimi doğru ifade edemiyor olmak elbette zordu ama onları pek umursadığım söylenemez, benim bir bebekken bile bunlardan çok daha önemli işlerim vardı. Evet, henüz 4 yaşındayken mesela en önemli işim hayal etmekti. Bir çocuğun hayal etmekten başka kafasına takacak neyi olabilirdi ki… 

– Peki bu yöne çevirsem ne olur?

– İğne kuzeyi gösterir.

– Peki ya tam ters yöne dönsem?

– İğne yine kuzeyi gösterir Albert

– Baş aşağı durursam?

– Kuzeyi gösterir oğlum.

Tüm odayı dolanmıştım. Ben döndükçe iğnede dönüyor ve hep aynı yönü yani kuzeyi gösteriyordu.

Pusula bir sihir gibiydi. İğneye dokunan bir şey yoktu ancak o minik iğne ne yaparsam yapayım nereyi göstermesi gerektiğini biliyordu. İçinde bir pil bile yoktu. Kendi başına bunu nasıl yapabiliyordu ki…

O gün her şeyin ardında yatan bir şeyler olduğunu, daha çok bilmem ve öğrenmem gerektiğini anladım. Bu içinde yaşadığımız kocaman dünyayı düşündüm. Yıldızları ve hatta gezegenleri.. Tüm evrenin arkasında bir düzen ve bu düzenin bir bilgisi vardı. Henüz 4-5 yaşındaydım. Bu akıllı minik kutu bende çok derin bir etki yaratmıştı. Onun bu kadar sistemli bir şekilde çalışmasını sağlayan bir güç vardı, tıpkı tüm bu evren gibi oda kendine has bir gizemle doluydu.

Artık her şeye karşı çok daha meraklıydım.

DÜNYANIN SİSTEMİ ÜZERİNE DÜŞÜNDÜNÜZ MÜ HİÇ?

Dokuz yaşıma geldiğimde ilgi alanlarımda değişti. İskambil kağıtlarından yüksek binalar inşa etmeye başlamıştım. Tüm kağıtları üst üste diziyor ve devrilmeden yükselmelerini sağlayabiliyordum. Beni izleyen kız kardeşim her bir kat yükseldiğinde devrileceğini düşünüyordu bende ona “Devrilmez çünkü temeli oldukça sağlam.” diyordum.  Bu da sistemin bir parçasıydı. Sistemi anlamayı başarıp onu doğru kurduğunuzda her şey yolunda gidiyordu.

Müziği de çok seviyordum. Onun da inanılmaz bir dengesi ve sistemi vardı. En sevdiğim enstrüman kemandı. Siz hangi müzik aletlerini seviyorsunuz? Ben keman çalmaya bayılıyordum çünkü benim düşünmemi sağlıyordu. Çalarken müziğin büyüleyici sistemini görebiliyordum.

Ben Albert! Albert Einstein… Bugün birçok insan benim dahi olduğumu söylüyor, oysa küçükken hepsi bana tuhaf bakıyor sadece çok hayalperest bir çocuk olduğumu düşünüyorlardı. Öğretmenlerim bile bazen beni anlamıyordu. Hatta düşünme zorluğu yaşadığımı, saçma sapan şeyler hayal edip durduğumu ve hiçbir işe yaramadığımı söyleyenler bile olmuştu. Oysa bana göre meraklı olmak ve büyük hayaller kurabilmek hiçte saçma değildi.
GEOMETRİYE OLAN SEVGİM
Size hayata bakış açımı değiştiren bir şey daha anlatmak istiyorum. O sıra 6. sınıfa gidiyordum. Evimize yemeğe gelen bir tıp öğrencisinden çok şey öğrendim. Adı Max Talmud’tu. Anne ve babamın bu kibar misafiri ile sohbet etmeyi çok seviyordum. Bana bazı kitaplar getiriyordu. Bir keresinde bir geometri kitabı getirdi. Geometri kitabı da tıpkı pusula gibi beni çok etkilemişti. O kadar çok merak etmiştim ki, tüm kitabı kısa zamanda okuyup bitirdim. Geometrinin düzeni de tıpkı müzik gibi kendine has bir sisteme sahipti. Bu da beni çok heyecanlandırmıştı. Okudukça keyif alıyor, tekrar ettikçe daha rahat anlıyordum. 

Ama tabi ki okulumu bitirip mezun oldum. İsviçre’de bir patent bürosunda iş bulup çalışmaya başladım. İşim yeni icatlar için yapılan başvuruları incelemekti. İnsanlar o kadar çok şey düşünüyor ve icat ediyorlardı ki… Hepsini okuyup incelemek bir hayli zordu. Patent bürosunda çalışırken tüm yeni icatların önce bir hayalin ürünü olduğunu anladım. Ara sıra kendi hayal ettiğim düşünceler üzerine de düşündüğüm oluyordu acaba onlarda yepyeni bir icat olabilirler miydi?

Patent bürosunda çalışırken hayal etmekten vazgeçmedim. Kendi düşüncelerimi çok değerli buluyor, her gün onları biraz daha derinleştiriyordum. Siz de bazen hiç kimsenin daha önce düşünmediği şeyler düşünüyor musunuz?